Grał Paweł Checiński

Nie, nie  Paweł Chęciński nie napisał nowej Pasji  czyli oratorium opartego na tekście jednego z ewangelistw. Natomiast pasja była tym określeniem, ktre nieodparcie nasuwało się podczas piątkowego recitalu w wykonaniu tego artysty w sali koncertowej Northeastern University.

Chopina (bo tylko z jego utworw składał się koncert) można, jak wiadomo, grać rżnie. Dodatkowe pole do odmiennej interpretacji daje tzw. tempo rubato, czyli peł na swoboda wykonawcy w użyciu przyspieszeń, zwolnień i opźnień, a tych jest przecież u Chopina niemało. Wykonywane niewłaściwie może stać się pułapką dla niedoświadczonego wykonawcy, prowadząc go do ckliwych przesłodzeń w interpretacji.

Kunszt dojrzałego artysty, jaki zaprezentował nam Paweł Chęciński w piątkowym recitalu, polegał między innymi na odpowiednim dozowaniu gwałtownych, romantycznych "burz dźwiękowych", jak i pełnym klasycznej powściągliwości prowadzeniu muzycznych tematw.

W ramach krtkiej notatki pokoncertowej trudno byłoby omawiać każdy utwr z osobna, nie sposb jednak nie podkreślić faktu, iż cały recital był złożony z pozycji o trudnej lub arcytrudnej skali wykonawczej: w części pierwszej  cztery Scherza (bmoll, Edur, cismoll i hmoll); w drugiej  cztery Ballady (gmoll, Fdur, Asdur i fmoll).

Kontynuując dobrą tradycję bisw artysta uraczył nas dodatkowo Polonezem Asdur i dwoma utworami argentyńskiego kompozytora Astora Piazzoli o dźwięcznych tytułach Adios Nonino i Milonga del Angel.

Polskoamerykańska muzyczna kariera Pawła Chęcińskiego zaczęła się w Łodzi, gdzie w wieku lat sześciu rozpoczął edukację w podstawowej szkole muzycznej, aby przez szkołę średnią dotrzeć do konserwatorium warszawskiego (PWSM), gdzie studiował u legendarnego już dziś prof. Drzewieckiego. Następnym szczeblem było stypendium Fulbrighta z Departamentu Stanu USA i zaproszenie do kontynuowania studiw w najsłynniejszej amerykańskiej akademii muzycznej Juilliard School of Music, w ktrej artysta otrzymał kolejno stopnie magisterski i doktorski.

W roku 1972  nagroda na dorocznych przesłuchaniach w Nowym Jorku i Uniwersyteckim Festiwalu w Pensylwanii. W międzyczasie  wyrżnienie na Warszawskim Festiwalu Chopinowskim, wygrana na Praskim Festiwalu Smetany i Festiwalu Pianistycznym w australijskim Sydney, nagroda Rachmaninowa w Rio de Janeiro, medal Ravela na Festiwalu w Cleveland, medal na Festiwalu Szymanowskiego w Polsce.

Uczelnie muzyczne na całym świecie mają na ogł dwa typy profesorw: jedni  to renomowani artyściwykonawcy, ktrzy oprcz mwienia, jak trzeba grać, mogą to na instrumencie pokazać. Niekoniecznie idzie to w parze z umiejętnościami pedagogicznymi  ale ktra uczelnia nie chce chwalić się znanym wirtuozem! Drudzy  są gorszymi lub wręcz przeciętnymi wykonawcami, ale za to doskonałymi pedagogami.

Nasz chicagowski Roosevelt University ma od lat w osobie Pawła Chęcińskiego nauczyciela łączącego te dwie cechy: doskonałe wykonawstwo i talent pedagogiczny. Dowodem są poprzednie pozycje profesorskie w Pennsylvania State University, University of British Columbia i Columbia College, jak i warsztaty muzyczne na poziomie magisterskim prowadzone na Roosevelt Univer sity oraz w innych miastach Stanw Zjednoczonych, Kanady, Polski i państw kontynentu azjatyckiego.

Świadectwem kariery artystycznej są koncerty w Moskiewskim Konserwatorium, Londyńskim Wigmore Hall, Carnegie Hall i Lincoln Center w Nowym Jorku, Philadelphia Academy of Music, koncerty w Washington D.C., chicagowskim Auditorium i Orchestra Hall.
A wszystko to na poziomie artysty kontynuujacego najlepsze tradycje pianistyki polskiej.
Jerzy Jabłoński