Jego śladami

Bronisław Bonawentura Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku, na terenie obecnej Archidiecezji Przemyskiej jako szóste z jedenastu dzieci Jana Markiewicza, burmistrza miasta, i Marianny Gryzieckiej.

W gimnazjum sprawiał niemałe kłopoty wychowawcze. To okres buntu antyreligijnego. Maturę uzyskał w wieku 21 lat i przezwyciężając kryzys wiary, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. 15 września 1867 roku został wyświęcony na kapłana. Przez sześć lat był wikariuszem (m.in. w katedrze przemyskiej), następnie studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie filozofię i pedagogikę. Następnie w latach 1877-82 proboszczował w Gaci i Błażowej oraz wykładał teologię pastoralną w Seminarium Duchownym w Przemyślu (1882-1885).

Niespodziewanie w listopadzie 1885 roku, mając 43 lata, wyjechał do Włoch i wstąpił do Zgromadzenia Salezjanów, pod wpływem fascynacją jego założycielem ks. Janem Bosko. W marcu 1887 roku złożył śluby. Po pięciu latach służby i ciężkiej chorobie został delegowany do Polski, by objąć funkcję proboszcza w Miejscu Piastowym. Powrót do ojczyzny i stan ogólnego upadku edukacyjnego i moralnego rodaków pod zaborami wywarły na nim wstrząsające wrażenie.

Poświęcił się formowaniu młodzieży biednej i sierocej. Dla niej otworzył Instytut Wychowawczy, który zapewniał pomoc materialną i duchową, przygotowując do przyszłego samodzielnego życia poprzez naukę zawodu. W podobnym celu w 1897 roku założył dwa nowe zgromadzenia zakonne, oparte na duchowości i statutach opracowanych przez św. Jana Bosko oraz Towarzystwo "Powściągliwość i Praca". Oficjalnie wystąpił do biskupa przemyskiego i papieża o nadanie im statusu kościelnego zgromadzenia zakonnego o nazwie Zgromadzenie św. Michała Archanioła (CSMA Congregatio Sancti Michaelis Archangeli).

Prowadził też działalność wydawniczą, m.in. zapoczątkował wydawanie miesięcznika "Powściągliwość i Praca". Był autorem wielu publikacji. Napisał także dramat "Bój bezkrwawy", w którym wieścił Polaka Papieża mającego odmienić oblicze świata. Kontynuował działalność formacyjną młodzieży i dzieci opuszczonych i sierot, korzystając w tym dziele z pomocy współpracowników, do których przygotowania i formacji sam się przyczynił. W Miejscu Piastowym stworzył dom i zapewnił wychowanie setkom chłopców, poświęcając się dla nich bez reszty. W sierpniu 1903 roku otworzył nową placówkę wychowawczą w Pawlikowicach koło Krakowa, gdzie pół tysiąca sierot znalazło dom wraz z możliwością formacji duchowej i zawodowej. Był przekonany, że przygotowuje ich także do życia w wolnej Polsce.

Uparcie kontynuował zabiegi o oficjalne uznanie Zgromadzenia, ale chwili tej nie doczekał. Zmarł 29 stycznia 1912 roku. Otoczony powszechnym szacunkiem i podziwem. Zgromadzenia św. Michała Archanioła zostały zatwierdzone już po śmierci ich założyciela: gałąź męska w 1921, a gałąź żeńska w 1928 roku.

Przekonanie wiernych o świętości ks. Markiewicza z latami stale rosło.
W świadectwach i wspomnieniach tych, którzy zetknęli się z nim osobiście, podkreślano w sposób szczególny jego wielkie umiłowanie bliźniego, zwłaszcza dzieci i młodzieży – najbiedniejszej, zaniedbanej, opuszczonej i sierocej. "Chciałbym zebrać miliony dzieci i młodzieży z wszystkich krajów i narodów, żywić ich za darmo i przyodziewać ich na duszy i na ciele" – wyrażał swe powołanie. Pozostał wierny do końca życia temu nakazowi miłości, połączonemu z odważną – jak na swe czasy – służbą na rzecz ubogich, przyjmując w sposób heroiczny wszystkie skutki jakie zeń wypływały.
Przełożeni obydwu Zgromadzeń św. Michała Archanioła przez niego założonych zwrócili się z prośbą do biskupa przemyskiego o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Rozpoczął się w 1958 roku. W 1994 roku Watykan ogłosił dekret o heroiczności cnót ks. Bronisława Markiewicza. Dopiero jednak 20 grudnia 2004 roku otworzono drogę do jego beatyfikacji. Nastąpiła ona 19 czerwca 2005 roku w Warszawie. W imieniu papieża Benedykta XVI dokonał tego aktu prymas Polski Józef Glemp.

Był to wielki dzień Zgromadzenia Michalitów, którego działalność koncentruje się – tak jak za czasów Ojca-Złożyciela na pracy wychowawczej wśród dzieci i młodzieży, szczególnie zaniedbanej moralnie i materialnie. Zgromadzenie prowadzi kilka domów dziecka oraz oratoria, w których dzieci otrzymują fachową pomoc w nauce, w rozwiązywaniu własnych problemów wychowawczych, zapewnia się im posiłki. Pracy wychowawczej służą liczne kolonie i obozy wakacyjne, różne grupy i ruchy działające przy placówkach zakonnych, praca katechetyczna i duszpastersko-rekolekcyjna. W pracy duszpasterskiej michalici starają się ewangelizować środowiska szczególnie zaniedbane religijnie i takie, w których działanie wymaga odwagi i samozaparcia (np. patologiczne, skryminalizowane, poddane uzależnieniom). W działalności wychowawczej kładą nacisk na naukę pracowitości i oszczędności, wytrwałości, a także ukazywanie wartości i piękna życia.
Uważają, iż człowiek stawiać winien Boga na pierwszym miejscu (ponad wszelkich świętych) wedle wskazania "Któż jak Bóg!", z jakim jego najwierniejszy rycerz Archanioł Michał ruszył bronić Go przeciw uzurpacji zła.