Hillary Clinton nie była w stanie wejść na poziom wyborczej elokwencji rywala z tej samej partii. Zarysowała się perspektywa kolejnej porażki, zapowiadały ją sondaże. Pod takim przymusem, trzeba zastosować inne środki. W ruch poszły żakiet i płacz.
Ten żakiet z wzorami dużych kwiatów ściśle przylegał do jej zgrabnej figury, emanował kobiecym ciepłem – albo feminity, jak pisze Steve Chapman w "Chicago Tribune". To nowy obraz przeznaczony dla wyborców, nie tylko tych otaczających ją zwartą masą, jak pokazała telewizja. Kobiety musiały przez chwilę pomyśleć: gdzie ona to kupiła? Jeśli szyty na miarę, to pewnie w jakimś ekskluzywnym domu mody. Z tym zgrany został płacz, prawie jednocześnie. Chapman: Clintonowie znani są z demonstrowania uczuć.
Przemówienie po zwycięstwie w New Hampshire sugeruje, pisze komentator, że pani Hillary Clinton wchodzi w nową osobowość, na tak długo, jak uzna za potrzebne. Jeszcze w szkole nazywano ją "sister Frigidaire" (siostra lodówka). Teraz mówi, że znalazła własny głos. Tu nie chodzi o głos, wyjaśnia Chapman, tu chodzi o nowe przebranie dla tego, co stanowi istotę jej natury, co zresztą stosuje nie po raz pierwszy. To jest ta fałszywa fasada, którą daje się wyczuć, fasada, za którą kryje się brak autentyczności. To ludzi nastawia do niej wrogo.
Ta gra wyborcza jest, tu Chapman powołuje się na eksperta z "Atlantic Monthly", funkcją działalności liberała dążącego do sukcesu w czasach konserwatywnych. Pani Hillary Clinton wbudowała w swoją osobowość to, co zrobiła większość demokratów, to znaczy przekonanie, że większość i tak nie jest z nimi. Ten sukces, realizację własnych celów, ma zapewnić postawa zbudowana na kalkulacji, bojaźni i zwykłym szachrajstwie (plain deception). Pani Clinton chowa własne uczucia, my o tym wiemy, ona wie, że my o tym wiemy – zamknięte koło, z którego nie ma wyjścia.
W każdym razie, pisze dalej Chapman, w New Hampshire zagłosowano na kandydatkę, która w obliczu porażki pozwala sobie na chwilę słabości, staje się bardziej ludzką, atrakcyjną, jest do przyjęcia. Jeśli zostanie prezydentem, wyborcy lepiej uświadomią sobie, że jest to przypadek, w którym to, co widzimy, niekoniecznie wyraża to, z czym rzeczywiście wyborcy mają do czynienia.
W stanie New Hampshire popełniono polityczne szaleństwo – pisze Robert D. Nowak w "Washington Post", mianowicie nie doceniono odporności byłego prezydenta i jego małżonki. Najwidoczniej też zlekceważono głosy kobiet, które poszły do urn w bezprecedensowych ilościach – 57 procent ogólnej ilości wyborców głosujących na Partię Demokratyczną. To nieoczekiwane poparcie można przypisać stylowi, w którym pani Hillary Clinton prowadzi kampanię, stylowi, który niekoniecznie musi się podobać, ale jest skuteczny, jak widać. Barack Obama, kandydat-neofita, powinien, jak pisze Novak, poważnie potraktować atak skierowany na niego przez postać-ikonę demokratów.
Nauczką dla niego powinno być to, że popularność gwiazdy rocka nie wystarczy do pokonania Clintonów, polityków znanych z tego, że przez ostatnią dekadę bezlitośnie traktują wrogów politycznych. Ciekawą, najświeższą wiadomością jest to, że senator John F. Kerry przerzucił swe poparcie na Baracka Obamę. Ilość wyborców, która udała się do urn w stanie New Hampshire w dniu prawyborów, bije dotychczasowy rekord – pisze ABC News, zastanawiając się nad przyczynami zwycięstwa pani Hillary Clinton. To inny elektorat niż ten, który podawały firmy badające stan opinii publicznej. Wśród 500 tys. wyborców, którzy poszli do urn tego dnia, siedemnaście procent podjęło decyzję w dniu prawyborów.
Teraz najważniejsze będą prawybory w stanie Południowa Karolina, w dniu 25 stycznia. Jak pisze ABC News, Mike Huckabee przygotowuje się do nich bardzo skrupulatnie. Na przykład, na spotkaniu z wyborcami tego stanu o swoim sprzeciwie wobec aborcji mówił dłużej niż przez wszystkie pięć dni w libertyńskim stanie New Hampshire. W stanie Południowa Karolina Huckabee zajmuje pierwsze miejsce w prowadzonych sondażach i oczekuje się, że to on tam zwycięży.
Mike Huckabee nie zaniedbuje jednak kolejnego dnia prawyborów, 15 stycznia w Michigan. Jego sztab wykupił czas telewizyjny na ogłoszenia wyborcze, bo są tam pewne szanse ze względu na spory elektorat ewangelików, na tzw. demokratów Reagana oraz na członków Koalicji Chrześcijańskiej (Christian Coalition). W politycznych analizach, terminu "demokraci Reagana" używa się dla oznaczenia wyborców wywodzących się ze środowisk robotniczych i związkowych w okolicach Detroit, tych, którzy tradycyjnie głosują na Partię Demokratyczną a którzy sprawili niespodziankę w wyborach 1980 i 1984 roku, bo oddali swe głosy na Ronalda Reagana. Ponad dziesięć lat temu Chrześcijańska Koalicja była ugrupowaniem o dużych wpływach w Partii Republikańskiej, dzięki niej republikanie zdobyli większość w Kongresie w latach 1995-1999. Koalicji tej nie należy utożsamiać z europejską chadecją. Źródła:
– o zwycięstwie Hillary Clinton w New Hampshire (nowy obraz dla wyborców), za dziennikiem "Chicago Tribune", wydanie na 10 stycznia, artykuł "The latest version of Hillary Clinton", autor Steve Chapman, – o wnioskach z tego zwycięstwa, jakie powinien wyciągnąć Barack Obama (popularność gwiazdora nie wystarczy), za dziennikiem "Washington Post", wydanie na 10 stycznia, artykuł "The Clintons’ One-Two Punch", autor Robert D. Novak, – o tym, co zadecydowało o tym zwycięstwie (rekordowy udział wyborców, nowy elektorat i decyzja w dniu prawyborów), za ABC News, wydanie na 10 stycznia, artykuł "Pollsters struggle to explain Clinton win", autor Ken Dilanian (dziennik "USA Today"), – o przygotowaniach Mike’a Huckabee do prawyborów w Płd. Karolinie (pierwsze miejsce w sondażach, 25 stycznia) i w Michigan (ewangelicy, demokraci Reagana i Chrześcijańska Koalicja, 15 stycznia), za ABC News, artykuł "The Huckashuffle: How to Win S.C. And Michigan", autor Jake Tapper. Andrzej Niedzielski
Redakcja
