W ostatnich tygodniach w polskich mediach internetowych tysiące ludzi wypowiadało własne opinie o Powstaniu Warszawskim. Jest to jednak bardzo ważny dzień w historii najnowszej, który dalej budzi ogromne emocje. Wielu polityków by chciało zapomnieć o tej rocznicy, która przypomina o barbarzyństwie europejskim. Europa ma niezwykle cyniczną oligarchię i elity tego kontynentu budzą krwawego potwora, który co pewien czas zgładza w Europie setki tysięcy niewinnych ofiar. Powstanie Warszawskie było ostatnim masowym mordem w Europie i to w wykonaniu armii tego narodu, który uchodzi za najbardziej ucywilizowany technicznie w tej części świata.
Nie ma potrzeby rozstrzygać dzisiaj problemu sensu wybuchu tego powstania, ponieważ ono jest faktem historycznym i nikt nie wymaże go z historii Europy. Teorie dotyczące motywów jego rozpoczęcia są ciągle wzbogacane o nowe fakty i nowe fantazje autorów zajmujących się tym tematem profesjonalnie. To również pozostanie tematem kolejnych rocznic. Prezydent RP, Lech Kaczyński, pragnie wpisać ten dzień do kalendarza świąt narodowych i nadać mu godność ważnego polskiego święta. Miejmy nadzieję, że polski parlament ustanowi ten dzień ważnym świętem państwowym, a pamięć o bohaterach tego powstania będzie przypominała Europie o rasistowskich motywach pchających hitlerowskich barbarzyńców do niewyobrażalnej zbrodni. To się zdarzyło w Europie i Unia Europejska nie powinna o tym nigdy zapominać.
Dzień 1 sierpnia powinien być ogłoszony przez Brukselę dniem europejskiej refleksji nad historią najnowszą Europy. Tego nie doczekamy się nigdy. Media w Polsce i w Europie są mediami korporacyjnymi i nikt zatrudniony w takich mediach nie będzie przeciwstawiał się polityce właścicieli tych mediów. Właściciele mają inne problemy, sprawadzające się do mnożenia zysków, a nie problemów emocjonalnych czy intelektualnych.
Do kilku mediów w Polsce wysłałem własny wiersz o Powstaniu Warszawskim, który w 2003 zamieścił tygodnik katolicki Niedziela, a który, według mnie, nie stracił nic z przesłania poetyckiego. Ciekawe, czy zostanie on w Polsce przedstawiony? Chciałbym go przedstawić czytelnikom moich felietonów. Skorzystam z precedensu, jaki miał miejsce w czasach rozbiorów Polski, kiedy posłowie polscy z Galicji czytali zakazane przez cenzurę teksty z trybuny sejmowej we Wiedniu i takim to sposobem docierały one do wielu odbiorców. Przedstawiam wam mój krótki wiersz o Powstaniu Warszawskim: Tytuł tego wiersza - Co nam zostało z ich ofiary? To był ich sierpień już ostatni czas za ojczyznę umierania niezłomnych serc miłości pierwszej tych którzy poszli do Powstania byli tak dumni i odważni że świat aż zadrżał z lęku o nich kamienie w bruku zapłakały spadły owoce z drzew jabłoni Wisła zamarła i zwolniła chciała odsłonić bród do Pragi wróble zaczęły ćwierkać głośniej prawie tak głośno jak karabin a oni piękni i naiwni poszli umierać za ojczyznę co nam zostało z ich ofiary kto im otuli krwawą bliznę zdrajcy są teraz liberalni ziemię sprzedają razem z krwią nie ma już prawie polskich fabryk i nie ma dumy został swąd a w niebie rozpacz razem z Zośką płaczą żołnierze Parasola teraz nie mogą za nas walczyć to na nas przyszła teraz pora lecz nas trzymają jak chochoła z poczuciem winy w polski grzech a Polska ginie nikt nie woła niech choć przemówi krótki wiersz Tego wiersza w mediach piszących po polsku na terenie Polski nie przeczytacie. Widocznie jest tam taki nieformalny zapis cenzorski w głowach redaktorów pobierających pensję z korporacyjnej kasy obcego właściciela. Ocenę wartości poetyckiej tego wiersza pozostawiam czytelnikom. Czy doczekaliśmy się takich dziwnych czasów, że tylko w mediach emigracyjnych będziemy mogli dowiedzieć się o zjawiskach politycznych i społecznych, na które w Polsce będzie istniał „niezapisany” zapis cenzorski? 5 sierpnia 2009 www.wojciechborkowski.com
Redakcja
