Dla rodziców Mateusza świat walił się powoli. Najpierw wiadomość o nawrocie guza mózgu i o tym, iż jedynym ratunkiem dla syna jest wielce kosztowna terapia w wyspecjalizowanym ośrodku w Stanach Zjednoczonych. Jakby tego było mało, w tym samym czasie z powodu covidowych restrykcji linie lotnicze odwołały połączenia międzykontynentalne. Jednak, dzięki mobilizacji wielu fundacji, organizacji i zwykłych ludzi, udało się w rekordowym czasie zebrać 800 tysięcy dolarów i władze RP zapewniły rządowy samolot, który przewiózł pacjenta i jego rodzinę do kliniki w Columbus, Ohio, więc wydawało się, że rodzina Oźminów najgorsze ma już za sobą. To były jednak pozory.
Ratunkiem dla Mateusza była wysoce toksyczna chemioterapia, której stosowanie wymagało jednoczesnego przeszczepu komórek macierzystych krwi obwodowej i szpiku. Taka strategia miała spowodować „zabicie” nowotworu, a jednocześnie miała umożliwić naprawę skutków ubocznych wywołanych jej stosowaniem. Osłabiony organizm Mateusza przegrał tę walkę – działania toksyczne leków i reakcje autoimmunologiczne wywołały spustoszenie w organizmie, w tym m.in. trudności z oddychaniem, obrzęk mózgu, niewydolność wątroby i nerek, uszkodzenia szpiku. Życie młodego pacjenta podtrzymywane było za pomocą wyspecjalizowanej aparatury i zmyślnych urządzeń. Zrozpaczona rodzina usłyszała, że czas się pożegnać, że to kwestia kilku, może kilkunastu godzin – „jeżeli nie dzisiaj w nocy, to na pewno jutro rano, a najpóźniej w południe”.
Dla rodziców Daniela świat legł w gruzach w chwili, gdy dowiedzieli się, że ich syn padł ofiarą poważnego wypadku drogowego. Lekarze przekazali im, że jego stan jest krytyczny z powodu rozległych obrażeń wielu narządów, masywnego krwotoku wewnętrznego, znacznej utraty krwi, licznych złamań, uszkodzenia kręgosłupa oraz obrzęku mózgu. Szanse na przeżycie są minimalne, a nawet jeśli Daniel przeżyje, skutki tych urazów będą nieodwracalne i bardzo poważne: trwała niepełnosprawność ruchowa, prawdopodobnie również intelektualna i emocjonalna, które znacząco uniemożliwiałyby jego codzienne funkcjonowanie.
„Bądźcie przygotowani na najgorsze” dla obu rodzin zabrzmiało jak wyrok z najwyższym wymiarem kary. Obu rodzinom pozostała już tylko wiara i modlitwa, których nigdy nie utracili, a które teraz były wystawione na najcięższą próbę.
Film, którego pozytywne zakończenie nie było tajemnicą, widzowie oglądali z dużym zainteresowaniem i trudno ukrywanymi emocjami. Duża w tym zasługa twórców filmu – starannie przemyślany montaż, narracja, nastrojowe zdjęcia, muzyka i umiejętnie cytowane cytaty z Pisma Świętego sprawiły, że zaangażowani w akcję widzowie razem z jego bohaterami odwiedzali szpitalne sale, ośrodki rehabilitacji, gabinety lekarskie, miejsce wypadku. Przebieg zdarzeń przedstawiony przez rodziców Mateusza i Daniela był wiarygodny i przekonujący; ich narracje były szczere, pełne bólu, często przerywane łzami – ich autorami mogli być tylko rodzice, którzy przeszli ludzką drogę krzyżową. Wypowiedzi Mateusza i Daniela znakomicie uzupełniały relacje rodziców.
W filmie występują m.in. lekarze, pracownicy Instytutu Rehabilitacji w Chicago i dr James A. Young, profesor Rush University w Chicago i uznany specjalista w leczeniu urazów mózgu i rdzenia kręgowego. Przedstawili oni obiektywne oceny stanu zdrowia pacjentów, nie znajdując racjonalnego wyjaśnienia uzdrowień, których byli świadkami.
Po zakończonej projekcji główni bohaterowie wydarzeń przedstawionych w filmie nie kryli emocji i wzruszenia. Ojciec Mateusza powiedział m.in.:
– Ciężko mi mówić… to powrót do tego, co było trzy lata temu. Dziękuję serdecznie za to, że jesteście tutaj z nami. I że obejrzeliście ten film. Mam nadzieję, że on pomoże nam wszystkim, że da nam siłę.
Mateusz jest pełen wiary i optymizmu i marzy, aby studiować medycynę i zostać w przyszłości onkologiem. Daniel Kowalyk mówił o roli, jaką w jego życiu odegrały wydarzenia sprzed 10 lat. To dzięki nim odnalazł Boga, zrozumiał, co jest w życiu ważne. Daniel założył rodzinę i jak sam mówi, jest namacalnym dowodem tego, że „Bóg jest z nami i dlatego powinniśmy uwierzyć, że nie ma rzeczy niemożliwych”. Dla rodziców Daniela film to przypomnienie bolesnych tygodni i miesięcy, które przetrwali tylko dzięki wierze i nadziei.
Dodajmy, że przed projekcją filmu odbył się koncert zatytułowany „Obudźmy w sobie ducha”, w którym wystąpili: Marek Kalinowski – akordeon, Gabriela Bończak – skrzypce oraz chórek dziecięcy przy parafii św. T. Becketa pod kierownictwem Agnieszki Juścińskiej. W ich wykonaniu usłyszeliśmy utwór „Pewnej nocy łzy z oczu mych”. Znane i popularne utwory muzyki chrześcijańskiej zaprezentowali: Barbara Szymańska – „Amazing Grace”, Agnieszka Janicka-Moana – „Ocaleni” i Bartek Zieliński – „Alleluja”, który jest poetycką refleksją na temat ludzkich emocji, miłości, bólu i egzystencjalnych zmagań. Solistom towarzyszył chór w składzie: Halina Darlewska, Dorota Kulig, Małgorzata Oleszek, Michał Szymon Jarząbek i Agnieszka Gościńska.
***
SIŁA WIARY III. Moc miłości
Reżyseria: Agnieszka Topolska. Scenariusz: Duch Święty. Produkcja: All Equal Foundation. Producent wykonawczy: Radosław Karczmarczyk. Wystąpili: Daniel Kowalyk, Agata Kowalyk, Mateusz Oźmina, Agnieszka i Jacek Oźmina, dr James A. Young, Marcin Zieliński i inni. Zdjęcia: Daniel Bragiel, Artur Jakobik, Michał Szymon Jarząbek, Radosław Karczmarczyk. Montaż: Michał Szymon Jarząbek. Muzyka: Źródło Envato. Kolor i dźwięk: Daniel Bragiel. Sponsorzy: Hunters Restaurant, ProEcoLife, Polish Slavic Union, BioProduct Center, Fakro, Premium Motors, Fundacja Dar Serca, PolDoor, dr Bohdan Kroczek, Fairway – Joanna Pranica, Anna Habas Real Estate Agent, Marcin Kania.
Tekst i zdjęcia: Andrzej Moniuszko
