Przytłaczająca cisza
La Zona del Silencio leży na styku trzech meksykańskich stanów – Durango, Chihuahua i Coahuila, w samym sercu jałowej, spalonej słońcem pustyni Mapimí. Wokół rozciąga się krajobraz pozornie zwyczajny: morze piasku, kępy kaktusów, dalekie pasma wzgórz drgających w upale. A jednak w pobliskim Ceballos mówi się o niej z wyraźnym niepokojem. Ludzie twierdzą, że kto przekroczy niewidzialną granicę Strefy, może stracić coś więcej niż orientację – może zatracić poczucie, gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna wymiar inny, niepojęty.
Świat usłyszał o tym miejscu w 1970 roku, kiedy amerykański pocisk testowy Athena, wystrzelony z bazy w Utah, zboczył z kursu o setki kilometrów i spadł właśnie tutaj. W jego głowicy znajdował się radioaktywny kobalt-57. Na miejsce przybyli ludzie w kombinezonach ochronnych, ogrodzili teren i w milczeniu usunęli wrak. Dlaczego rakieta trafiła akurat w to miejsce – w środek rejonu, w którym nawet czas zdaje się gubić kierunek – pozostało do dziś tajemnicą.
Od tamtej pory Strefa Ciszy stała się pożywką dla opowieści, w których granice między nauką a legendą zacierają się niemal całkowicie. Mówi się o kulach światła przemierzających nocne niebo nad kaktusami. O radiowych szumach, w których pojawiają się szepty w nieznanym języku. O trzech wysokich, jasnowłosych mężczyznach mówiących perfekcyjnie po hiszpańsku, którzy pomagają wędrowcom, a potem znikają bez śladu – zbyt realnych, by uznać ich za iluzję, i zbyt nieprawdopodobnych, by wpisać w rzeczywistość.
Ci, którzy zapuścili się w głąb Strefy, opisują ciszę tak gęstą, że pochłania nawet dźwięk stawianych kroków. Wiatr ustaje, jakby bał się przelecieć dalej. Kaktusy wyginają się w dziwne kształty, a zwierzęta zachowują się tak, jakby coś zakłócało ich naturalne instynkty.
Niektórzy wspominają o mirażach – drgających kształtach, które znikają w zbliżeniu. Ludzie gubią orientację, odłączają się od swoich grup, a odnalezieni później błąkają się boso, półprzytomni, z pustym wzrokiem i bez świadomości, jak się tam znaleźli. Jeden z takich wędrowców powtarzał tylko: „Niebo pękło nade mną”.
Ślady urwane w piasku
Naukowcy próbują uporządkować te zjawiska, wskazując na obecność magnetytu i dużych ilości materii meteorytowej – w Strefę uderzyły bowiem trzy potężne meteoryty. Może to one zmieniły jej właściwości elektromagnetyczne? A może chodzi o położenie – na tej samej szerokości geograficznej co Trójkąt Bermudzki i piramidy w Gizie? Teorie o wirach magnetycznych czy szczelinach wymiarowych brzmią odważnie, ale żadna nie wyjaśnia wszystkiego.
Są też historie, które wymykają się nawet najśmielszym hipotezom. W latach 80. rolnikowi, któremu ciężarówka odmówiła posłuszeństwa, rzekomo pomogło trzech mężczyzn niewrażliwych na piekielny upał. Używali narzędzi, których wcześniej nie widział. Kiedy odwrócił się, by im podziękować – zniknęli. Ich ślady urywały się nagle, pośrodku gładkiego piasku.
Jeszcze bardziej zagadkowy jest los pani biolog, która prowadziła nocne badania nad żółwiami pustynnymi. Kamery, które rozstawiła, zarejestrowały wysoką, świetlistą postać kroczącą po grzbiecie wzgórza. Następnego dnia kobieta opuściła teren, zostawiając cały swój sprzęt. Nigdy więcej jej nie widziano.
W 2004 roku grupa amatorów radiokomunikacji przybyła tu, by testować łączność na wysokich częstotliwościach. Zamiast czystych sygnałów, zarejestrowali pulsujące zakłócenia przypominające kod Morse’a – w języku, którego nikt nie znał. Niektórzy przysięgali, że wśród trzasków słychać było zniekształcone krzyki. Opisali wszystko na blogu, który kilka dni później zniknął bez śladu.
Nawet przyroda nie zachowuje się tu normalnie. Występują gatunki roślin i zwierząt, których próżno szukać poza Strefą: żółwie o przezroczystych pancerzach, kaktusy o fantazyjnych kształtach, rośliny rosnące w nienaturalnym tempie obok karłowatych, poskręcanych okazów. Badania gleby dają sprzeczne wyniki – od zupełnie zwyczajnych po wskazujące na podwyższoną radioaktywność.
Sekrety pustyni
Dla jednych Strefa Ciszy jest przejściem między wymiarami, dla innych – punktem o kosmicznym znaczeniu, naznaczonym upadkami meteorytów. Wszystkie teorie pozostają jednak tylko nieporadną próbą dotknięcia czegoś, co wymyka się ludzkiemu pojmowaniu. Bo w tym miejscu łatwo odnieść wrażenie, że to nie człowiek patrzy na pustynię, lecz pustynia patrzy na niego.
Tutaj cisza ma własny puls – to wstrzymany oddech czegoś, co wyczekuje. Czy ostrzega, czy przyciąga – pozostaje tajemnicą. Wiadomo jedynie, że swoje sekrety pustynia ujawnia rzadko i tylko wybranym. La Zona del Silencio to więcej niż geologiczna anomalia. To przestrzeń, w której człowiek traci pewność, że rozumie świat. Nauka, technologia, instynkt – wszystko staje się tu bezużyteczne. Pozostaje jedynie poczucie, że wśród kaktusów kryje się spojrzenie, którego nie da się zignorować.
Być może to miejsce istnieje po to, by przypominać nam, jak niewiele naprawdę wiemy o świecie. Może to, co skrywa pustynia, przybyło z daleka – z innego wymiaru lub spoza naszej planety. A może jest stąd, lecz nosi w sobie ślady epok, o których nikt już nie opowiada. Strefa Ciszy pozostaje tym samym: zagadką, która trwa w milczeniu.
Monika Pawlak
